24 Aralık 2010 Cuma

Her Mevsim Aynı

Şu an karşımda kış güneşi vurmuş altın sarısı yaprakları ile büyükçe bir ağaç.
Henüz birkaç gün önce yaprakları yem yeşildi.
Şimdi ise o devasa dalları rüzgârda nazlı nazlı sallanmakta,
sırası gelen sarı yaprakları bir bir düşmekte yere.
Nasılsa kendinden emin, biliyor görevini yaptı yaz boyu.
Şimdi baharda yenilenme zamanına kadar derin bir uykuya dalacak.
Kar yağacak üstüne, çıplak dalları üşüyecek, yağmur aşındıracak köklerini,
rüzgar bir oyana bir buyana sallayacak devasa gövdesini.
Ama biliyor bunların sonunda baharda yeni tazecik filizlerle,
yapraklarla ödüllendirileceğini karşılığını alacağını, içinde umutla
baharı beklemekte.
Bence bundandır bu metanetli, vakur duruşu.
Şimdi düşünüyorum da ben hayatımın hiçbir evresinde bu ağaç kadar olamadım. Değişikliklerden hep korktum tek düze yaşadım hayatımı,
geleceğimden emin olamadım, hiç yenileyemedim kendimi
bugün ne isem yarında oyum bilmekteyim.
Yarından, gelecek olan bahardan da, yazdan da, kıştan da
çok büyük beklettiler içinde değilim.
Her mevsim aynı benim için bilmekteyim.