Çoğu zaman çevremdeki olumsuzluklara takılıp kalıyorum.
Birde insanlara...
Parasıyla, arabasıyla, gezdiği yerlerle,
kıyafetleriyle övünen ama gerçekte elinde bir şey olmayan insanlara...
Her şeyi kendilerine hak gören, paylaşmayan, vermeyen, bencil insanlara...
Sevmeyi, sevilmeyi bilmeyen, ömründe kimseye el uzatmayan,
gerçekte duymayan, görmeyen insanlara...
Ömründe sadece ben, önce ben diyen kendi haricinde kimseyi umursamayan insanlara...
Ve daha sayamadıklarıma...
Ümitsizliğe kapılıyorum o zaman hem kendi adıma hem de ihtiyacı olanlar adına.
Sonra uzun sürmüyor bu düşüncem bir bakıyorum hiç beklemediğim zamanda,
hiç olmayacak bir yerde ne güzel insanlarla karşılaşıyorum.
Sadece birkaç saat geçirmem bile yetiyor onlarla,
gözlerinde ki o ışıltı yüreğime işliyor,
aslında hep tanıyor gibiyim onları, sanki tanıyorum da sohbetlerimiz,
konuşacak konularımız yarım kalmış gibi kaldığımız yerden devam ediyor.
Ve öyle sevgilere, fedakârlıklara şahit oluyorum ki gözümde bir kez daha yüceliyor hepsi.
Saf, karşılıksız, çıkarsız sevgilerine şahit oluyorum,
etraflarına yaydıkları ışığa birde...
Sayelerinde gülen yüzlere, ışıldayan gözlere şahit oluyorum.