kar çok yağıyor...
Hayal edilemeyecek kadar çok
burada ki bir iki santimle karşılaştırılmayacak kadar çok...
Köyün yolları kapalı...
Evlerin önleri kapalı...
Biz yinede okula gidiyoruz.
Bir elimizde çantamız,
bir diğerinde annemizin öğretmenimiz için elimize tutuşturduğu
ya yeni pişmiş ekmek, ya peynir, yada taze yumurta...
Nerdeyse boyumuzu aşan karlara bata çıka,
düşe kalka okula gidiyoruz.
Her gün nöbetçi olan arkadaşımızın kendi evinden getirdiği
odun ile yaktığı sobanın başında tek parmak eldivenlerimizi kurutuyoruz
ilk teneffüs için...
Evi uzak olanlar mutlaka yanında biri ile geliyor,
tipide yolunu kaybetme korkusuyla.
Sobanın başında ki üşümüş eller,
tek parmak eldivenler çoğalıyor...
Öğretmenimizin masası sıcak ekmeklerle,
taze peynirlerle doluyor...
Sınıf her gelenle biraz daha ıslanıyor,
kalabalıklaşıyor, ayaz kokusu doluyor her yanına.
Çıkışa kadar güvendeyiz.
Nihayet sağ salim okulumuzdayız...