Sabah her taraf bembeyazdı, gece yağan kar ağaçların dallarını, yerleri,
evlerin çatılarını beyaza bürümüş.
Minicik serçeler yemek bulma telaşında bir o yana bir buna kanat çırpıyorlar bu dondurucu
sabah ayazında.
Benden önce bu yoldan yürüyenler gibi benim de kardan bembeyaz olan zemin üzerinde
ayak izlerim kalıyor.
İzler hep gidiş yönünde...
Demek ki bu saatlerde evine dönen yok diye düşünüyorum,
irili ufaklı o ayak izlerine bakarak.
Tüm o beyazlığa ve soğuğa inat, sabah güneşi binalar arasından yükseliyor yavaş yavaş.
Ben arkamda akşam döndüğümde çoktan eriyip suya dönecek o beyaz karları,
uzaklardan gelen ambulans sireninin sesini ve ayak izlerimi bırakarak yürüyorum
ayaz kokulu sokaklarda.
ayaz kokulu sokaklarda.