Akşam saatleri, masamda oturmuşum önümdeki camdan dışarı bakıyorum.
Zifiri karanlık, sadece yoldan geçen arabaların ve uzaktaki camilerin ışıkları görülüyor.
İnsanın içi ürperiyor.
Birazdan her yerden el ayak çekilecek,
sokaklar, mahalle araları kendi sessizliğe bürünecek.
Evlerine geç kalanlar ise daha bir acele edecekler o zaman,
bu karanlıktan, sessizlikten kurtulmak için.
Sıcacık, güvenli kalelerine sığınacaklar bir sonraki zifiri karanlığa kadar.